Laat ik allereerst iets schrijven over de titel, "Three Chords And The Truth" van dit nieuwe Van Morrison album. Met zijn bekende gebrek aan subtiliteit en overschot aan bravoure komt hij met een toch wel opmerkelijk statement als titel. De titel slaat op de bekende quote van Harlan Howard 'All I got is a red guitar, three chords and the truth', waarmee hij op countrymuziek doelde. En dat is te horen op dit nieuwe album. In vergelijking met eerder werk, vooral met zijn meest recente album "Prophet Speaks" (2018), heeft de 74 jarige Ierse bard nu meer countryelementen aan zijn bluesmuziek toegevoegd. Ik volg Van al sinds zijn begin periode, maar wat is hij toch opmerkelijk productief op zijn oude dag : 6 albums in 4 jaar. Waar de kwaliteit bij andere oudjes vaak begint na te laten is dat bij Van niet het geval. Je hoort ons zeker niet klagen, het is bijzonder knap dat Van Morrison op hoge leeftijd nog zo productief is met nieuw werk. Dat kun je van veel van zijn generatiegenoten niet zeggen, die teren toch vaak op oude roem, toeren vooral veel of grossieren is verzamelaars en live-registraties. De man klinkt op deze nieuwe plaat verbazend vertrouwd en tijdloos. Dat is een kwaliteit op zich. Nieuwe wegen hoeven we niet te verwachten.

Na zijn verscheiden van de R&B-band Them in 1967 begon Van Morrison aan een solocarrière die tot op de dag van vandaag voortduurt. In al deze jaren maakte Van The Man zovele platen, waarbij hij bij elke plaat ons mee neemt op een muzikale reis, die van zijn geboorteland (Noord- Ierland), naar het Zuiden van de Verenigde Staten en weer terug voert. Soms verwijlt hij wat langer aan de overkant van de oceaan en maakt daar diverse omzwervingen, andere keren reiken zijn muzikale expedities niet veel verder dan de grenzen van zijn geboortegrond. Met klassiekers als "Brown Eyed Girl", "Bright Side Of The Road" en het melancholieke "Have I Told You Lately", heeft de wereldberoemde Ier geschiedenis geschreven. Hij heeft met bijna ieder genre geflirt en is daardoor niet gemakkelijk in één hokje te stoppen. Of het nu om blues, jazz, folk, rock, R&B of gospel gaat, Morrison draait zijn hand er niet voor om. In de 52 jaar die zijn muzikale loopbaan inmiddels omspant is deze Ierse troubadour vele muzikale paden ingeslagen en heeft hij gaandeweg een ontzagwekkend groot oeuvre opgebouwd. In welke richting de muziek van Morrison zich ook bewoog, op alle platen waart zijn geest vanaf de eerste noten onmiskenbaar rond. Na een aantal muzikale projecten en zijn vijf goed onthaalde studioalbums: "Keep It Simple" (2008), "Pay The Devil" (2006), "Magic Time" (2005), What's wrong with the picture? (2003) en "Down The Road" (2002), verschenen van Van in 2007 maar liefst drie compilatie albums: "Still On Top - The Greatest Hits", "The Best Of ... Vol 3", en het iets vroeger verschenen "At The Movies", een verzameling liedjes die tot achtergrondmuziek van diverse films hebben gediend. Het arbeidsethos van Van blijft verder zijn werk doen, want na "Born to Sing: No Plan B" (2012), en wat prachtige reissues, als deze van het prachtige "It’s too late to Stop Now" verscheen na "Duets: Re-working the Catalogue (2015)", een jaar later het bijzonder fraaie "Keep Me Singing" (2016), met zijn gebruikelijke mix van celtic soul.

"Three Chords And The Truth" is zijn zesde album in 4 jaar tijd schreef ik in de inleiding. Want na "Keep Me Singing" verscheen, een jaar later het uitstekende "Roll with the Punches" (2017), en nauwelijks twee maanden later komt Morrison alweer met een nieuwe plaat, "Versatile" (2017), oftewel veelzijdig. Net als zijn voorganger telt ook dit album een flink aantal covers, maar waar "Roll With The Punches" in het teken stond van de blues richt The Van zich op "Versatile" op jazz en het great American songbook. Waar hij in dat jaar 2017 binnen twaalf maanden twee platen uitbracht, doet hij dat in 2018 gewoon nog een keer. Want vijf maanden na de vorige plaat is er opnieuw een nieuwe plaat, "You're Driving Me Crazy" (2018), echter is hier van echt nieuw werk, net als op de twee vorige albums, geen sprake, want samen met Hammondvirtuoos Joey DeFransceco en diens band brengt hij hier flink opgefriste en swingende versies van bekende eigen nummers en covers. Voor "The Prophet Speaks" (2018) werkte Morrison opnieuw samen met DeFrancesco, die dan ook opnieuw een belangrijke rol speelt in deze succesvolle samenwerking. Uiteraard blijft de kenmerkende stem van Van Morrison de hoofdrol opeisen, maar ook naast DeFrancesco, mag de rest van de band er best zijn. Het resultaat is opnieuw een heerlijk losse plaat waar het spelplezier van afspat.

"Three Chords And The Truth" is geproduceerd en geschreven door Van Morrison. Het album bevat 14 eigen composities met bijdrages van gitarist Jay Berliner en Bill Medley van The Righteous Brothers, waarmee Van Morrison een duet zingt op "Fame Will Eat the Soul". Hoe het toch kan dat Van opnieuw zo’n ijzersterke plaat heeft gemaakt hoor je in het schitterende titelnummer, klinkt misschien alsof het duidelijk een countryvibe gaat hebben, maar niks is minder waar. Van al de nummers is deze wel het meest interessant, vooral door de gitaarsolo in het midden die compleet onverwacht is. Het lied begint met een duidelijke blues-baslijn en zelfs wat ‘jazzy’ percussie, echter zijn er subtiele countryelementen te vinden in de gitaarriff. De nostalgische soul getinte opener "March Winds In February" heeft een relaxte sfeer en is prettig als achtergrond muziek. Bij veel nummers van dit album staat de blues-baslijn centraal, zo ook bij deze. "Up On Broadway" heeft een soortgelijke baslijn, maar toch een gitaarrifje dat net iets meer weg heeft van country dan van blues. De arrangementen zijn niet zo groots uitgevoerd als op een aantal van zijn andere albums en beperken zich tot bas, drums, gitaren en orgel. "Dark Night Of The Soul" is de eerste single van dit album, een bluesy getinte ballad, zoals ook "If We Wait For Mountains" een rustige ballad is met een zacht orgeltje op de achtergrond. De meeste songs voegen misschien niet heel veel toe aan het inmiddels zeer omvangrijke oeuvre van Van Morrison, het klinkt allemaal vertrouwelijk en geïnspireerd en het is dan ook niet echt nodig alle songs te willen benoemen. Maar het is goed om Morrison weer eens met eigen songs te horen, songs die moeiteloos aantonen dat Van Morrison een van de grootste songwriters van zijn generatie is.

Van Morrison schotelt ons gewoon 14 nieuwe liedjes voor, veel country en blues, maar bovenal veel Celtic Soul, een genre waarop hij het patent heeft, en waarmee hij inmiddels op een eenzaam hoog niveau staat. Morrison's soulvolle benadering van deze genres, plus diens ruwe doch troostende stemgeluid complimenteren de ietwat weemoedige maar nooit echt melancholieke liederen die je aan de speakers gekluisterd houden. Dit is misschien zijn beste album van dit decennium, vakkundig begeleid en geproduceerd, een tijdloos album dat enigszins aansluit bij "Astral Weeks" en "No Guru, No Method, No Teacher", twee van zijn beste albums. "Three Chords And The Truth" is een tijdloos album dat enigszins aansluit bij "Astral Weeks" en "No Guru, No Method, No Teacher", twee van zijn beste albums, en mag dan ook zonder meer een ijzersterk album worden genoemd en zelfs tot zijn betere werk worden gerekend. Een klassieker in wording.